کاش مــ ـے شد . . .

کاش مــ ـے شد که کســ ـے مــ ـے آمد

این دل خستۀ ما را مــ ـے برد

چشــــ ـم ما را مــ ـے شست

راز لبــــ ـخند به لب مــ ـے آموخت



کاش مــ ـے شد دل دیوار پر از پنجـــ ـره بود

و قفس ها همه خالــ ـے بودند

آسمان آبـــــــے بود

و نسیمـــــ ـے روے آرامش اندیشۀ ما مـــ ـے رقصید



کاش مــ ـے شد که غـــــــ ـم و دلتنگـــــ ـے

راه این خانۀ ما گــــــ ـم مـــ ـے کرد

و دل از هر چه سیاهـــــ ـے ست رها مـــ ـے کردیــــ ـم

و سکوت جاے خود را به هم آوائـــ ـے ما مــ ـے بخشید

و کمــــ ـے مهربان تر بودیـــــ ـم



کاش مـــ ـے شد دشنام، جاے خود را به سلامــــــ ـے مـــ ـے داد

گل لبــــ ـخند به مهمانـــ ـے لب مـــ ـے بردیـــــ ـم

بذر امید به دشت دل هــــــ ـم

کســـــ ـے از جنس محبت غزلــــ ـے را مــ ـے خواند

و به یلداے زمستانــــــ ـے و تنهائــــــ ـے هـــــ ـم

یک بغل عاطفه گرم به مهمانـــ ـے دل مــــ ـے بردیـــــــ ـم



کاش مــــ ـے فهمیدیــــ ـم

قدر این لحظه که در دورے هـــــ ـم مـــ ـے راندیــــــ ـم



کاش مـــ ـے دانستیم راز این رود حیات

که به سرچشمه نمــــــــ ـے گردد باز



کاش مــــ ـے شد مزه خــــــــــوبـــ ـے را

مــ ـے چشاندیــــــ ـم به کام دلمان



کاش ما تجربه اے مـــ ـے کردیـــــ ـم

شستن اشکــــــــ از چشـــــ ـم

بردن غــــــــ ـم از دل

همدلــــــــ ـے کردن را