چون سرو سرافراز چمن بی ثمرم کن
آثار من آتش بزن و بی اثرم کن
دیگر زهنر خسته شدم بی هنرم کن
تا کی غم آزادگی واین همه خسران
من ماندم وتنها دلی از کرده پشیمان
انصاف و مروت که در این دوره ما نیست
بیداد به حدی است که انگار خدا نیست
در طینت این خلق حسدجوی صفانیست
در خانه دین سوختگان قبله نما نیست
بااینهمه خود بینی ما کیست خدا بین
ظلمتکده شد سینه این خلق خطابین
افزون طلبی دامن پرهیز بسوزد
صد ملک از این برق شررخیز بسوزد
ایمان چوبشد کاخ شرف نیز بسوزد
زین آتش بی حوصله هر چیز بسوزد
این هدیه نو خیمه بی سقف وستون بود
سر چشمه سرگشتگی نسل کنون بود
با پیر، جوان را سخن تند نه تنهاست
عصیان کنون موج خروشنده دریاست
زین ابرسیه برق جهان سوزهویداست
در آیــنه چشم زمــان زلــزله پیدا سـت
خودسوزدونسلی که زهم دور چنینند
در فـاصله فکر چو قطبین زمین اند
عهدیست پی افکنده ز رفتار جوانان
ابلیس ستایشگر کردار جوانان
رقص است گذرنـامه افـکار جوانان
کو آنکه کند رخنه به پندار جوانان
که ای زاده امروز چه قصدیست شمارا
فردا چو رسد خود پــدرانید خـــدا را
رقص نو و جیغ نو و نقاشی نو بین
بیتل گری ومستی و عیاشی نو بین
نقد ادبیات به فحا شی نو بین
درروح جوان حاصل سم پاشی نو بین
نو میوه فرهنگ تجارت زده این است
وین پیشکشی ها همه از غرب زمین است
داروی هنر گرچه شفا بخش روان است
این گونه هنرها که سراپا هیجان است
موسیقی امروز یکی پتک گران است
گویی که پی کوفتن مغز جهان است
این است اگر نقش هنر وای هنرمند
دنیای عجیبی شده دنیای هنرمند
از تیغ سخن جوهر تأثیر گرفتند
وان جاذبه شعر به تذویر گرفتند
ازمرد سخنور جگر شیر گرفتند
وان گنج هنر از وطن پیر گرفتند
نوجوی کهن سوز بدین لکنت گفتار
در واقعه از باد زند سنگر پیکار
تدبیر نماندست مدیران جهـــان را
تا چاره کند شورش این نسل جوان را
گیتی همه بیمار و طبیبان جهــان را
اندیشه به جایی نرسد این سرطان را
امروز در این دشت جنون قافله بان کو؟
افســـارکش قافله نسل جوان کو؟
سرمایه که در خدمت جهل است وتباهی
سرمــایه گـذاران پی تکثیر منــاهی
بر دامن هر راهبه صد لکه سیاهی
دود سیه کفر ز مه تا دل ماهی
طوفان دگر باید ونوح دگری نیز
کزپا فکند فتنه این عهد بلا خیز
دانش که در او حکمت صاحبنظری بود
افسوس که در خدمت سودایگری بود
یر هم زن آرامش روح بشری بود
تنها اثر سالم او بی اثری بود
درقلب تمدن بنــگر خون توحش
فرهنگ مگویید که معجون توحش
جمعی پی تحقیق بلای سرطانند
جمع دگری خود سرطانهای زمانند
یک دسته دل ساده پی مسکن ونانند
یک قوم شکمباره پی بلع جهانند
زین بیش ادب نیست در این فاجعه کنکاش
ای سنگ ترازوی فضیـلت ، تو خجل باش
آن زندگی ساده دیرین چه بدی داشت
آسودگـی فکـری دیـرین چه بدی داشت
فرزند و پدر یکدل و یک دین چه بدی داشت
وان عاشقی و بوسه شیرین چه بدی داشت
این علم عجب دشمن سرسخت بشر بود
ای کاش که این عصر اتم عصر هجربود
نسل بشر امروز نداند به چه کاراست
چون نقطه پرگار به سرگیجه دچار است
با آنکه بر افکار فلک سیره سوار است
خون ریزتر از قوم سبک مغز تاتاراست
خود سوخته نسلی که زهر در به شتاب است
لب تشنه به هر سوی کند روی سراب است
در اصل مقصر همه پیران جهانند
کاینسان همگی بی خبر از جبر زمانند
خود رأی وخود آرای تر ازهر چه جوانند
غافل که قلوب دگران در ضربانند
هر چیز که در دیده این قوم عظیم است
در دایره قشری افـکار قدیم است
از نسل جوان هیچ نپرسند که چه گویند
وین ره که به مقصد نرسد بهرچه پویند
کاینان که چو طوفان همه در تندی خویند
جوشند وخروشند و بخوا هند و بجویند
اما نه سعادت دل سرگشته خود را
حسرت کشی عمر هدر رفته خود را
بیچاره منم من که نه از آن و نه اینم
مابین دو نسلم که چنین فاصله بینم
در محضر پیران همه جا خاک نشینم
وز نسل جوان ناظـر اطـوار نوینـم
سرگیجه من بیشتر از هردو گروه است
اندیشه مگو در سر من گردش کوه است
در حیرتم این جمع پراکنده چه خواهد
سوزد به چه امید ز سازنده چه خواهد
این خفته وحشت زده زآینده چه خواهد
تاگردش این چرخ شتابنده جه خواهد
هرچند نگارنده تاریخ به گوش است
بازیگر فردای زمان سخت خموش
وان عاشقی و بوسه شیرین چه بدی داشت؟؟؟؟اینو خوشم اومد...
شعرش از کی بود؟؟؟؟
لطفا جوابو تو وب خودم بده
سلام بند انگشتی
خوش امدی به وبلاگ نمیدونم از کیه اما این ترانه رو خلاصه عماد رام خونده
از گوگل سرچ کن