باران‏خورده ثانیه‏هایم به نگاهت..

«دلباختگی»* روی تختم جا خوش کرده بود و تنم لمیده بود به گوشه‏ی سمت ِ راست ِ تختم (همان‏جا که گاهی می‏شود مرکز ِ جهان) و داشتم به پدیده‏ای فکر می‏کردم که هیچ ربطی به هیچ‏چیز نداشت، نه به ماه ِ رمضان ِ خدا، نه به «دلباختگی» نه به من، نه به "او" و نه حتی به تکان ِ پرده که باد مدام سربه‏سرش می‏گذاشت...

دانشمندان می‏گویند همه ساله نیم میلیون زلزله در سراسر ِ دنیا رخ می‏دهد که بیشترشان این قدر خفیف‏اند که جز «سیسموگراف» هیچ چیز و هیچ کس قادر به تشخیص‏شان نیست. و از هر 500زلزله، فقط یکی‏شان به ویرانی و خسارت می‏انجامد...

سالی هزار بار این دل ِ وامانده ممکن است بلرزد، حالا می‏خواهد بابت ِ لغزش ِ اشکی از چشم ِ کودکی باشد، می‏خواهد از نگاه ِ گذرای عابری... فقط همیشه میان این همه تکان، یک‏بار، یک لرزه، آوار می‏کند تمام ِ هستی ِ آدم را...

زلزله‏شناس‏ها می‏گویند این لرزش‏های خفیف در پی ِ انفجار ِ آتش‏فشان‏ها، حرکت ِ پوسته‏ی زمین و دلایلی از این دست شکل می‏گیرند و فقط هرگاه یک قسمت ِ بزرگ از پوسته‏ی زمین به طور ِ ناگهانی در زیر ِ لایه‏ی دیگری بلغزد، «شدیدترین» نوع ِ زلزله رخ می‏دهد و حتی اگر در عمق ِ زمین رخ داده باشد، باز "هم" می‏تواند سطح ِ زمین را بلرزاند...

حالا بیا تصور کن... دل ِ من، بی‏هوا گره بخورد به نگاه‏های «بی‏شرم» ِ تو، یا نه، صورتت به تمامی قاب شود در چشم‏های من، یا نه، اصلا دست‏هایت بخزند پی ِ انگشت‏های من... آن وقت د ل م میهمان می‏شود به «شدیدترین» لرزشش... آن وقت؛ دیگر چه می‏ماند از "من"؟!

وقتی قسمت ِ بزرگی از روح ِ تو، لطیف و رمزآلود، هجوم می‏برد به لایه‏های هستی‏ام، وقتی بهت می‏شود سهم ِ اول و آخرم و «درد» هرگز شیرین‏تر از این نمی‏شود، وقتی دیگر «وقتی» نیست و ... همه‏ی وجودم به ارتعاش می‏افتد... وقتی ویران می‏شوم و احساس می‏کنم هیچ گاه به این اندازه «آباد» نبوده‏ام... وقتی... وقتی... وقتی... تو بزرگترین زلزله‏ی "من" می‏شوی... نمی‏شود ع ا ش ق‏ت نباشم!