چرا؟

سلام

یه سوال؟ چرا وقتی تنهاییم حس میکنیم از همه دنیا دور شدیم حس میکنیم خیلی کمتر از بقیه هستیم حس میکنیم چیزی از وجود ما کمتر از بقیه هست میشینیم باخدا صحبت میکنیم خدایا نیاز به یه دوست خوب داریم خدا هم که میبینه تنهایی یه دوست خوب بهمون میده اما وقتی به ارزوی یه مدت قبل میرسیم همه چی یادمون میره و دنبال بهانه میگردیم با ایرادهای بیجا سعی بر ناراحت کردنش میکنیم همه چی یادمون میره تنها بودیم از همه دور بودیم چیزی از بقیه کم داشتیم وقتی هم میره دنبال خاطراتش میگردیم باید کدوم رو باور کرد؟ آیا میشه باور کرد ما آدم ها روزی همدیگرو واسه رفع نیاز نخوایم؟چی میشه یکم هم تلاش کنیم نیاز رفیق مون رو تامین کنیم چرا همیشه خودمون در راس باشیم چرا همیشه سعی بر بدست اوردن نیاز های خودمون هستیم چرا به اعتقادات همدیگر احترام نذاریم چرا یاد نگیریم باهم زندگی کنیم چرا ما در نبود هم به این نتیجه میرسیم که خیلی دوسش داشتیم چرا وقتی پلی شکست یادمون میاد باید به عقب برگردیم و از اول زندگی کنیم در صورتی میدونیم گذشته دیگه بر نمیگرده و باید فراموش کنیم و یا از ترس اینده لذت های امروزمون رو میگیریم در صورتی که میدونیم لذت امروز مال فردا نیست تنها چیزی که میمونه تلخ از دست دادن لذت دیروز یه جورهایی تو گذشته و آینده داریم گذر میکنیم که هیچ کدوم نمیتونه تاثیر داشته باشه تو مسائل روزمره ما روزی ما بتونیم فقط واسه امروز زندگی کنیم میتونیم موفق باشیم گذشته رو فراموش کنیم آینده رو دفن

                                                                 مسیحا roxx_maxx77

درک شخصی و میتونه کاملا اشتباه باشه

         جدی بگیرید سخت نگیرید