تخته سیاه است

   

بچه ها تخته سیاه است، سه نقطه سر سطر

گفتنش وای گناه است، سه نقطه سر سطر

بچه ها دیکته تان را بنویسید شما

که خدا پشت و پناه است، سه نقطه سر سطر

بنویسید دراز است شب و پنجره کور

دخترک عاشق ماه است، سه نقطه سر سطر

بنویسید پدر در پی افسانه ی نان

پسرک چشم به راه است، سه نقطه سر سطر

بنویسید که امسال زمستان، یخ  ِ یخ

مرد بی شال و کلاه است، سه نقطه سر سطر

سرخی صورتش از سیل سرما بوده است

اشک یخ بسته گواه است، سه نقطه سر سطر

مانده خاکستر  ِ صد عاطفه بر سینه ی خاک

فصل امراض گیاه است، سه نقطه سر سطر

بنویسید نخ وصله تباه است، سریع

خب نوشتید تباه است، سه نقطه سر سطر

چرک هر بیت غزل مانده بر اندام زمین

آسمان گرم نگاه است، سه نقطه سر سطر

بنویسید ببار ای همه ی آبی  ِ ابر

رنگ این تخته سیاه است، سه نقطه سر سطر

برگ و باد

            

  

باد،پیچید در ترانه برگ
برگ،لرزید از بهانه ی باد
هرکجا برگ خشک بود افتاد
باغ نالید و گفت:


"باد مباد"

در شگفتم گناه باد چه بود؟
برگ خشکیده بود،باد ربود
باد،هرگز نبود دشمن برگ
مردن برگ دست باد نبود


زندگی ذره ذره می کاهد
خشک و پژمرده می کند چون برگ
مرگ ناگاه میرسد چون باد

زندگی کرده دشمنی یا مرگ؟


برگ خشکم به شاخسار وجود
تا کی آن باد سرد، سر برسد
تو هم ای دوست ذره ذره مکش
تا نخواهم که زودتر برسد!

یادمان باشد ...

 

یادمان باشد به دل کوزه آب، که بدان سنگ شکست...
بستی از روی محبّت بزنیم!!
تا اگر آب در آن سینه پاکش ریزند...آبرویش نرود...!
یادمان باشد فردا حتما، ناز گل را بکشیم..
حق به شب بو بدهیم...
و نخندیم دیگر به ترکهای دل هر گلدان...!!
وبه انگشت نخی خواهیم بست، تا فراموش نگردد فردا..!
زندگی شیرین است! زندگی باید کرد...
و بدانم که شبی، خواهم رفت..!!!!!!!!
و شبی هست که نباشد پس از آن، فردایی.....!!!!

فروغ فرخزاد

آخرین جرعه این جام

 

                                                                 (فریدون مشیری)

همه می پرسند:

چیست در زمزمه مبهم آب؟

چیست در همهمه دلکش برگ؟

چیست در بازی آن ابر سپید

روی این آبی آرام بلند

که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال

چیست در خلوت خاموش کبوتر ها؟

چیست در کوشش بی حاصل موج؟

چیست در خنده جام؟

که تو چندین ساعت

مات و مبهوت به آن می نگری!؟

نه به ابر نه به آب نه به برگ

نه به این آبی آرام بلند

نه به این خلوت خاموش کبوتر ها

نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام

من به این جمله نمی اندیشم

من مناجات درختان را هنگام سحر

رقص عطر گل یخ را با باد

نفس پاک شقایق را در سینه کوه

صحبت چلچله ها را با صبح

نبض پاینده هستی را در گندم زار

گردش رنگ و طراوت را در گونه گل

همه را می شنوم

می بینم

من به این جمله نمی اندیشم!

به تو می اندیشم

ای سرا پا خوبی

تک و تنها به تو می اندیشم

همه وقت همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان

تو بیا تو بمان تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شب ها تو  بتاب

من فدای تو به جای همه گلها تو بخند

اینک این من که به پای تو در افتادم باز

ریسمانی کن از آن موی دراز

تو بگیر تو ببند!

تو بخواه پاسخ چلچله ها را تو بگو

قصه ابر و هوا را تو بخوان

تو بمان با من تنها تو بمان

در رگ ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه جانم باقیست

آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!

دل من میشکند

  

سمت نیزار زمان

روی سرتاسری نام و نشان

در سراشیبی دل بستن و عشق

آمدی تا که بپرسی حالم

درب چوبی دلم را تو زدی

چند سالیست که در خانه دل آشوب است

چند سالیست که من تنها ترین تنهایم

چه کسی میداند

دل من گوشه این سینه چرا میشکند؟!

شاید این روزن دل سوی دریا  باز است

بهتر است تا که قلم بردارم

روی برگ دل پر وسعت خود بنویسم:

دل من رنگ شقایق دارد

و چه شوقی دارد شستن پنجره دل با آه

و چه زیبا و تماشایی تر ،

لحظه نازک بشکستن دیوار دلم...

به که باید دل بست ؟

 

به که باید دل بست؟

به که شاید دل بست؟

سینه ها جای محبت، همه از کینه پر است .

هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را ـ

گرم، پاسخ گوید

نیست یک تن که در این راه غم آلوده عمر ـ

قدمی، راه محبت پوید

***

خط پیشانی هر جمع، خط تنهائیست

همه گلچین گل امروزند ـ

در نگاه من و تو حسرت بیفردائیست .

*** 

به که باید دل بست ؟

به که شاید دل بست ؟

نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد ـ

نقشه یی شیطانیست

در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد ـ

حیله پنهانیست .

روزگار غریبی ست نازنین.....

      

 دهانت را می بویند 

مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می پویند 

مبادا شعله ای درآن نهان باشد

روزگار غریبیست نازنین

و عشق را کنار تیرک رهبند تازیانه می زنند

عشق را در پستوی خانه پنهان باید کرد

شوق را در پستوی اتاق پنهان باید کرد

روزگار غریبیست نازنین.....

شاملو

باران

           

***باز باران بی ترانه***گریه هایم عاشقانه***می خورد بر سقف قلبم***

***یاد ایام تو داشتن***می زند سیلی به صورت***باورت شاید نباشد***

***مرده است قلبم ز دستت***فکر آنکه با تو بودم***با تو بودم شاد بودم***

***توی دشت آن نگاهت***گم شدن در خاطراتت! 

محرم آمد . . .

 از ماه پرسیدم که چرا قامتت خم است              آهی کشید وگفت ماه محرم است

  

                                   صلی الله علیک یا ابا عبدالله

نامه به سفر کرده

مقصد ِ ما که معلوم نیست عزیز ِ من...
بگذار گم شویم...
روی خطوط ِ سپید ِ جاده...
.
.
سر به هوایی‏ام عود می‏کند،
وقتی که «خودم» هستم.
.
.
ز ه ر ا

                انقد دوست دارم روزی گم شوم در راهی که برگشتن در کار نباشد

                یه جنگل بکر یه دریاچه چند تا پرنده یه کلبه یه فانوس خوشکل

                تنها باشم یه نفر هم اون دور تر از من تو یه کلبه با یه فانوس زندگی

                کنه شبا نور فانوس هم واسمون امید باشه صبح که میشه به امید

                نور فانوس هم تا شب منتظر بمونیم شب که میشه با نور فانوس به هم

                خودمون نشون بدیم اما اگر یه شب دیگه نور فانوسش نیاد چی؟ نکنه اونم تنهام بذاره؟

                    اره اونم یه روزی تنهام میذاره این دنیا واسه مکمل شدن نیست واسه جدایی

                 دل هم شکوندنه خدا اینو نمیخواد اما بنده های خدا لذت میبرن دل هم بشکنن

                نه اگر میخوای بری برو اما فانوست رو روشن بذار تا همیشه دلم به بودنت خوش باشه

                رفتنتو نمیتونم کاری کنم اما محبت کن بعد از رفتنت فانوست رو روشن بذار پشت

                  همون دریچه همیشگی فکر کنم هستی با خیالت زندگی کردن هم شیرینه

                 سفر کرده خوش به حال اون سفری که تورو مهمان کرد اگر بدونه کی مسافرشه

                  دیگه رهات نمیکنه لابد دونسته که رفتی دیگه نیمدی میگفتی هرجا بریم باهم میریم

                میگفتی منو تنها نمیذاری میگفتی دوست مال دل هست دل هم اگر گره بخوره باز

                نمیشه اما تو تنها رفتی تو منو گذاشتی با غم های خودم و درد دوری از خودت

                 باوفا این رسمش نبودا من که به تو بد نکردم پس چرا وقتی رفتی اینجوری ساکت

                 رفتی چرا گفتی میری زود میای؟با اینکه خودم دیدم تو رفتی نیمدی خودم دیدم

                 گذاشتن تورو زیر خربارها گل اما دلم هنوز باور نکرده اره بد گره زدی  رفتی کاش منم

                 پیشت بودم یادت میاد وقتی دلمون میگرفت باهم دلامون میگرفت میگفتی عجیبه

                اما بیخیال دنیا باهم میخندیدم به غم هامون میخندیدم هیچ مشکلی نمیتونست

                  مارو ناراحت کنه اما الان بیخودی هم دلم میگیره چه برسه مشکل بیاد بیا بهم بگو

                    چیکار کنم بابا این رسمش نیست منم دل دارم بیااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا

                    خیلی سخته سخته هیچکس درک نمیکنه بعد رفتنت همه دارن میشن نمک

                  میان رو زخم من یادت میاد میگفتی من خوبم تنها نمیمونم همه میخواستن

                      باهم باشن؟اما نه همه منو واسطه میکردن واسه نزدیکی به تو تا پر زدی همه غریب شدن

                   همه حرمت که نگه نداشتن حرمت هم شکوندن خوب عادت کردم فقط خودمو

                  زندانی کردم محدود شدم سعی میکنم وقتی چیزی میگن بخندم تا مبادا ناراحت 

                    نشن یادت میاد بهت میگفتم فرار از مشکل خودش بزرگترین مشکل هست باید

                 مثل مرد جنگید؟اون روزا پشتم گرم نفسم از جای گرمتر در میومده حالا فرار شده راه

                اول و اخر تنهام هیچکس غیر از خدا نیست بازم شکر که خدا حرفامو گوش میکنه

                  اون روز یادمه نشستم با اسمون درد دل کردم باور کن هوا افتابی بود تابستونه

                 نم نم بارون زد هوا ابری شد اسمونم دلش گرفت گفت بابا خوبه بیشتر از این خورد

 نشدی

              مهم نیست تو میای منو میبری مگه نه؟اره بگو اره منم میخوام بیام پیش شما

             میگن اونجا ادم ها دل شکستنو بلد نیستن میخوام بخندم من خیلی وقته بجز به

              به حرف های مردم به چیزی نخندیدم من تنهاممممممممممممممممممممم

               بعد از خیلی وقت باهات صحبت کردم دیگه باهات صحبت نمیکنم یادمه همیشه میخندیدی

                میترسم ناراحتت کنم اخه خنده هات شیرین بودن همه میخندیدن از خنده هات

                ببین روزگار همچین  دور  کرد من از همه جی که حتی سر خاکت هم نمیتونم بیام

                 حداقل دلم واست تنگ میشد میومدم سر خاک به قبر خالی بغلی نگاه میکردم

               دلم اروم میگرفت که میام پیشت اما الان دورم ازت میومدی تو خوابم اما این روزا که غرقم

              تو تنهایی همه دلم رو مشکنن که صداش رو تو هم تو یه دنیای دیگه میشنوی نمایی

              به هم بگی که هنوز به یادمی باور نمیکنم تو منو فراموش کنی تو نمیکنی چون

                 همه میگفتن من بی وفام نه تو خوب من هنوز یادمه با خیالت زندگی میکنم

                با اهنگ های که باهم گوش میکردیم به جاهایی که باهم میرفتیم پس چطور تو

               میتونی فراموشم کرده باشی؟امکان نداره دروغ نه تو منو دوست داری درسته؟

                 خوب خیلی حرف زدم حتما الان باید بری خدا باهات کار داره اگر خدا هم نگه با این

                      صحبت  نکن ادم نرمالی نیست یادت میاد اونوقت همه به بچه هاشون میگفتن

                  با من صحبت نکنن؟ میخندیدی میگفتی نمیدونن چه ماهی هستی تو

                 فدای اون حرفات که همیشه بودنت از همه چی بی نیازم کرده بود

                     الان پسر خوبی شدم ساکت میرم ساکت میام فقط میشینم با گوشی اهنگ

                  گوش میکنم همه به بچه هاشون میگن ببین این تونست ادم شه شما نمیتونین؟

                 از من میخوان باهاشون صحبت کنم اما حسش نیست نه واسه اون روزا نه حوصله

    ندارم

             انگار فقط بلد بودم واسه تو وراجی کنم مثل الان دستم درد گرفت وای به حال گوش و

             چشم تو البته کسی نمیخونه چون طولانی هست مردم دیگه حوصله ندران مثل گذشته

              ها نیستن همه عصبی هستن خوب برو اما من دنبال نور فانوس تو جاده ها میگردم تا

              راهم گم کنم و نگاه کنم تو یه جنگل باشم ..........

                                                                                     مسیحا  

                                       

دنیای شیشه ای

                        

همیشه تصور کن توی یه دنیای شیشه ای زندگی میکنی

 پس مراقب باش به طرف کسی سنگ نندازی

 چون اول دنیای خودتو می شکنی.