از او آغاز کن

وقتی که تنهای تنها می شوی ،

وقتی که دوستانت ، آنها که نیازمند یاریشان هستی درست در حساس ترین

رهایت می کنند وقتی که در دست همانان که پشتوانه و نقطه

پشتگرمی محسوبشان می کردی ، خنجری می بینی ؛

وقتی زیر سنگی که به استواری اش سوگند می خوردی و تکیه گاهش می شمردی ،

ماری خفته می بینی که در تکان حادثه از خواب جهیده است ؛

وقتی که امواج امتحان ، خاشاک دوستی های سطحی را می رباید و لجن متعفن

خودخواهی و منفعت طلبی را عریان می سازد

وقتی که هیچ تکیه گاهی برایت نمی ماند و هیچ دستی خالصانه به دوستی

گشاده نمی گردد یک ملجا و امید و پناهگاه می ماند

که هیچ حادثه ای نمی تواند او را از تو بگیرد

او حتی در مقابل بدی های تو خوبی می آورد و روی زشتی های تو

پرده ی اغماض می افکند اگر بدانی که محبت و اشتیاق او به تو چقدر است

بند بند تنت از هم می گسلد حتماً دانسته ای او کیست

پس چرا در انتها به او برسی ، از او آغاز کن

متاسفم

خدایا بابت آن روز 

که سرت داد کشیدم متاسفم 

 من عصبانی بودم 

برای انسانی که تو میگفتی 

ارزشش را ندارد و من پافشاری می کردم

دلتنگـــــــــــــــــــــــم

گاهی دل تنگـــــ می شوم

دل تنگ تر از همه دلتنگی ها

گوشه ای می نشینم

و حسرت ها را می شمارم و باختن ها را،  

و حتی صدای شکستن ها را...  

نمی دانم کدامین امید را ناامید کرده ام

و کدام خواهش را نشنیدم

و به کدام دلتنگی خندیدم

دل تنگ

دل تنگ،

دل تنگـــــــــــم ...!  

انگارباید برای فرارازاین دل تنگیها 

هنوز پشت نقاب خنده ها پنهان شوم

که این چنین