عشق و وابستگی

عشق وابستگی میاره یا وابستگی عشق میاره؟

چیزی که این وسط مشخصه وابستگی خودخواهی ماست و حتی دوست داشتن هم در خود ندارد

و صرفا برای رفع نیاز هایم کسی رو به سلطه در می اورم و زنجیر در دست و پاهایش می اندازم که از من دور نشود اما بعد رفع نیاز رابطه من چه شکلی خواهد شد؟ مطمئنا جدایی و اینجا عشق را مقصر میدانیم و کمتر به وجود من و امثال من پی میبریم چون فرق بین وابستگی و عشق را نمیدانیم

زمانی من وابسته میشوم که از درون خالی هستم شناختی به توانایی ها و ارزش های خودم ندارم  و ترس از دست دادن و ندادن ها از تنهایی و بی کسی حاضر به بزرگترین چاپلوسی زمانه میشوم و برای نیاز به دیگری میگویم دوستت دارم و این خیانت به عشق است

 وابستگی محدودیت دارد آشفتگی به همراه دارد شک و ترید نهفته در خود دارد 

عشق مقدس ترین واژه

بعد از گذشتن از غرور بعد از شناختن خودم  پر کردن درون از نیرو های مثبت گامی به سمت عشق برداشتم  عشق را میشود با جای خالی نوشت و هر کسی ان را به دلخواه با کلمات معنا بخشد . محدودیت ندارد آزادی به همراه دارد اعتماد و محبت در ان است عشق کمرنگ نمیشود از بین نمی رود و جایگزین ندارد عشق فقط میتوانم بگویم عشق است 

 من و خداوندم

من به خدا وابسته هستم و در کاری میخوام خدا بهترین به من دهد و هیچ حرفی را قبول ندارم که در همین لحظه از خداوند بهترین را میخواهم که شاید بدترین برایم باشد خدا رو فقط برای رفع مشکلم میخواهم   و خیلی وقت ها به بودنش به مهربانیش شک کردم . حاضر نیستم لحظه ایی به حرف هایش گوش کنم و خودخواهی من کاملا در زندگی من مشخصه

خداوند عاشق من

در کثیف ترین کار ها هم منو رها نکرد هر چه بد شدم باز تنهایم نگذاشت محدودیت سر راه من نگذاشت اجبار خبری نیست شک و تردید به دلش راه نداد لطفش لحظه ایی دریغ نکرد و تنها جاذبه خداوند مهربانی و عشق اون بود در صورتی که نیازی به من ندارد

        یه مقایسه خودتون بکنید و ببنید تو زندگی عاشقیم یا وابسته؟

ما ها که خدایی کردن را دوست داریم پس چرا فقط جای خدا قضاوت میکنیم چرا نمیتوانیم مثل اون عاشق باشیم؟