عشق تلخ

  

 نیمه شب آواره وبی حس وحال                در دلم سودای جامی بی زوال

پرسه ای آغاز کردیم در خیال                    دل به یاد آورد ایام وصال

از جدایی یک ، دو ماهی می گذشت          یک دو ماه از عمر رفت وبر نگشت

دل به یاد آورد اول بار را                           خاطرات اولین دیدار را

آن نظر بازی آن اسرار را                           آن دو چشم مست آهو وار را

همچو رازی مبهم وسر بسته بود                چون من از تکرار او هم خسته بود

آمدو هم آشیان شد با من او                    همنشین وهم زبان شد با من او

خسته جان بودم که جان شد با من او         نا توان بود وتوان شد با من او

دامنم شد خوابگاه خستگی                     این چنین آغاز شد دل بستگی

وای از آن شب زنده داری تا سحر               وای از آن عمری که با او شد به سر

مست او بودم ز دنیا بی خبر                     دم به دم این عشق می شد بیشتر

آمدو در خلوتم دمساز شد                        گفت و گو ها بین ما آغاز شد 

گفتمش در عشق پا برجاست دل              گرگشایی چشم دل،زیباست دل

گر تو زورق بان شوی دریاست دل               بی تو شام بی فرداست دل

دل زعشق روی تو ویران شده                   در پی عشق تو سرگردان شده

گفت در عشقت وفادارم بدان                    من تو را بس دوست می دارم بدان

شوق وصلت را به سر دارم بدان                چون تویی مخمور ، خمٌارم بدان

با تو شادی می شود غم های من             با تو زیبا می شود فردای من

گفتمش عشقت به دل افزون شده            دل ز جادوی رخت افسون شده

جز تو هر یادی به دل مدفون شده              عالم از زیباییت مجنون شده

در سرم جز عشق او سودا نبود                بهر کس جز او در این دل جا نبود

دیده جز بر روی او بینا نبود                       همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود

خوبی او شهره آفاق بود                         در نجابت در نکویی طاق بود

روزگار اما وفا با ما نداشت                        طاقت خوشبختی ما را نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت           بی گمان از مرگ ما پروا نداشت

آخر این قصه هجران بود وبس                   حسرت ورنج فراوان بود و بس

یار ما را از جدایی غم نبود                       در  غمش مجنون عاشق کم نبود

بر سر پیمان خود محکم نبود                     سهم من از عشق جز ماتم نبود

با من دیوانه پیمان ساده بست                 ساده هم آن عهدو پیمان را شکست

بی خبر پیمان یاری را گسست                  این خبر ناگاه پشتم را شکست

آن کبوتر عاقبت از بند رفت                       رفت وبا دلداری دیگر عهد بست

بخت بد وین وصل او حاصل نشد               این گدا مشمول آن رحمت نشد

عاشقان را خوشدلی تقدیر نیست             با چنین تقدیر بد تدبیر نیست

از غمش با دود و دم همدم شدم              باده نوش غصه او من شدم

مست و مخمور و خراب از غم شدم            ذره ذره آب گشتم کم شدم

آخر آتش زد دل دیوانه را                          سوخت بی پروا پر پروانه را

عشق من از من گذشتی خوش گذر         بعد از این حتی تو اسمم را نبر

عاشقی را دیر فهمیدی چه سود                 عشق دیرین  گسسته تارو پود

گر چه آب رفته باز آید به رود                     ماهی بیچاره اما مرده بود         

بعد از این هم آشیانت هر کس است       باش با او یاد تو ما را بس است